Xa se ten escrito dende todas as ópticas sobre as operacións mediático-policiais contra o independentismo galego, notablemente aumentadas e redimensionadas nos últimos meses. Non é doado, polo tanto, facer achegas novidosas no referido á denuncia destas montaxes, da violación de dereitos fundamentais en procesos de detención, da anulación de garantías xudiciais por motivos políticos, da aplicación da dispersión como método de castigo para familiares e amigos de persoas sen xulgar, etc.
Xa que logo, quixera facer unha breve reflexión sobre o proceso de reacción que lle corresponde á esquerda con respecto a estes atentados contra algúns dos seus parámetros máis elementais: a xustiza, a igualdade, a solidariedade, a defensa de valores democráticos e a denuncia de calquera tipo de agresión por parte do opresor contra o oprimido. Calquera organización, nova ou xa experta, que trate de construírse e manterse sobre uns piares de esquerda enténdese que debe amosarse, sen dúbidas nin escusas, contra toda esta serie de “manifestacións democráticas” que citaba no primeiro parágrafo. Imaxinemos que unha organización se autoproclama “de esquerdas” e desatende a situación, por exemplo, dos afectados polas estafas financeiras ou abandona á súa sorte un espazo natural que vai ser violado por unha multinacional para lucrarse do ben común. Sería difícil soster unha dialéctica determinada se non se ve na práctica, non é?
Ben sei que entre o branco e o negro está toda unha gama de grises que cadaquén matiza ao seu gusto. Hai quen considera que, antepoñendo o imprescindible exercicio de valorar o contexto, defender publicamente uns principios dos que está convencido (insisto: dos que está convencido), resultará prexudicial porque ou ben será malinterpretado, manipulado polos medios (evidentemente…) ou que “a sociedade” (ese ente) non o entenderá e/ou rexeitarao… Moitas veces, sometidos ao “curtopracismo”, remata por impoñerse esta posición conservadora de non mollarse en temas considerados espiñentos, deixando pasar a oportunidade unha e outra vez de exercer a coherencia.
A presenza nas institucións é un altofalante incomparable para denunciar inxustizas. A pedagoxía, tan necesaria na esquerda e tan carente dela esta sociedade alienada, é unha ferramenta irrenunciable para normalizar a denuncia e o rexeitamento dunha situación tan infame como son as montaxes policiais contra certas formas de disidencia política. Ao tempo, é imprescindible rachar o campo de xogo dialéctico que establecen eles e no que nós permanentemente nos vemos obrigados a contrarrestar.
É hora de tomar a iniciativa e esnaquizarlle as súas mentiras que torpemente agochan unha farsa repugnante. É hora de deixar os medos e desenmascarar todas as súas criminalizacións e condenas, aproveitando todos os instrumentos que haxa a disposición, incluído o propio “Parlamentiño”. Debera ser hora de amosarse sen complexos do lado das vítimas, e non debaixo da manta da indiferenza pública ou da “prudencia técnica” dos estrategos. É hora, como veñen de facer BNG e AGE no Parlamento, de negarse a entrar no xogo que propoñen os verdadeiros terroristas da palabra. Debe ser hora de darlle a volta ao ritual da condena, e aplicalo a onde verdadeiramente están en xogo os conceptos da esquerda.
Pérdase o medo a ser coherentes e condénese, sempre, a violación das garantías xudiciais, dos dereitos humanos, a aplicación de leis de excepción, a manipulación mediática, a criminalización, etc. e esíxase respecto máximo polas persoas deste país e polos seus dereitos. Aprovéitese a presenza institucional, como xa se fai dende fóra do Hórreo, para estar, alto e claro, contra os abusos do Estado policial. E de paso, pérdaselle o medo a unha sociedade que só pode asumir unha versión porque, maioritariamente, non recibe outra. Hai máis xente da que di a TVG que devece porque se lle digan as cousas en alto-e-claro.
S. M. L. Militante de ANOVA
Gústame esto:
Gústame Cargando...