En nome dos dereitos humanos

Moitas son as emocións que erosionaron o meu corpo mentres duraba o relatorio das experiencias da compañeira de Carlos Calvo, dos seus amigos e familiares. E fixérono en dúas capas, a persoal e a política, entremesturadas e fondamente afectadas polo que definiría como a ausencia da humanidade que debera impregnar a todo xesto que emana da Xustiza.

Considero que existen varios factores que vulneran os Dereitos Humanos: por unha banda, o feito de que se poida manter en prisión preventiva até que chegue o xuízo unha persoa até 4 anos é unha auténtica aberración. Non é admisible nun Estado de Dereito. E existen indicios de aleatoriedade: non todos os presuntamente acusados reciben o mesmo trato polos supostos delitos cometidos. E isto é peor aínda porque nos falaría dunha dobre aberración, sen que se coñezan as causas que a provocan.

Sen pretender establecer comparacións, quero recordar un feito que tivo lugar este fin de semana. Refírome, en concreto, á inxusta sentenza emitida polo Tribunal Militar marroquí que ‘xulgou’ aos 24 activistas saharauis de Gdeim Izik, o campamento da dignidade. Despois de pasar 2 anos en prisión preventiva, o 17 de febreiro de 2013 dito Tribunal ditaba sentenza: oito persoas, cadea perpetua; catro, 30 anos de cárcere; sete, 25 anos de cárcere; dúas, 20 anos de cárcere; tres, condeadas polo tempo xa cumprido de cadea.  Todo o mundo civilizado está escandalizado e reclama a posta en liberdade dos activistas.

No caso que comentamos a inhumanidade parte da aplicación da Lei Antiterrorista que, no que nos atinxe, non ten ningún fundamento. Nada hai, a non ser o balbordo mediático e interesado en crear alarma social e confusión, que permita dicir que existe terrorismo en Galicia. Nada.

Polo tanto, cremos que todo o que resulte da aplicación de dita Lei é inxusto e improcedente. A organización Human Rights Watch amosa nun documento publicado no nº 17 da súa revista a súa fonda preocupación polo feito de que as disposicións antiterroristas vixentes no Código Penal e a Lei de Enxuízamento Criminal do Estado violen as garantías fundamentais do dereito internacional de dereitos humanos, e que non ofrezan unha salvagarda axeitada contra o maltrato durante a detención e as violacións do dereito a un xuízo xusto.

Nun Estado de Dereito, nunha Democracia, é preciso que a Xustiza funcione con equidade e sen arbitrariedade. Por iso, afirmo que non é xusto que se teña no cárcere a unha persoa tanto tempo. Carlos podería e debera estar cos seus á espera dun xuízo xusto.

Mais, no tocante ao tempo de demora privado de liberdade, cómpre que insistamos nun feito fundamental: o tempo pasado en prisión preventiva sen xuízo establece xa que a persoa é culpable, polo que estoura de forma plena e cruel a presunción de inocencia. Isto é gravísimo.

E non podo deixar de mencionar a dispersión, o afastamento, a distancia enorme que media entre persoas como Carlos e os seus. Unha distancia que castiga, que abafa. Unha distancia que obriga a un esforzo económico e físico enorme á súa compañeira, á súa familia, aos seus amigos e amigas. Unha distancia totalmente inxusta xa que hai centros penitenciarios en Galicia. Carlos debera estar en Galicia, para poder recibir o agarimo dos seus de forma axeitada.

Por toda a sinrazón que representa a aplicación dunha Lei sen fundamento, pola dor que causa, non podo finalizar esta breve notiña sen deixar de expresar a miña solidariedade e comprensión.

Xabier Ron. Deputado no Parlamento Galego e membro da Executiva de Esquerda Unida.

Advertisement

Teresa Moure dá a cara polas pessoas presas

Quando há pessoas que estam dispostas a viver doutra maneira, a pensar doutra maneira, trata-se de neutralizá-las já, de vez, para sempre.  Nom sei se com a ideia de criar um divertimento social ou algo de que falar durante um tempo ou com a idea de prevenir, de que se sais do rego tenhas coidado com o que che pode passar, de assustar.

As verdades intempestivas

“Xamais se impugna realmente unha organización da existencia”, escribía Guy Debord, odiado amado, en 1959, “sen impugnar todas as formas de linguaxe que corresponden a ela”. Os síntomas da descomposición xa estaban aí. Inzaban a linguaxe. A infección estendíase silenciosa pero implacabelmente. Ninguén escoitaba, e aínda que había quen repetía as cousas unha vez e outra, non existiu máis resposta que o desprezo. A literatura, que debera encargarse de detectar os abismos agochados no idioma común, apenas avisou do incendio. O totalitarismo do consenso era a ética xeral da época. A aceptación resignada da mesma, hexemónica. En que intre crebaron os cadeados do real resulta, aínda, difícil de determinar. Pero crebaron. E a linguaxe desta organización da existencia comezou, finalmente, a ser impugnada. As verdades, como a vella toupeira, acaban por emerxer. Intempestivas, pero emerxen: o Estado español non ofrece as garantías xurídicas e penais propias da teoría liberal; as súas diferentes policías non están suxeitas ao control da soberanía popular e a extrema dereita campa nos seus intestinos; a persecución de persoas por motivos políticos atópase na axenda dos sumidoiros do poder; as montaxes que violan a presunción de inocencia fan parte da estratexia de represión da disidencia.

Contra o que o adaxio do partido da orde presume, democracia e capitalismo foron historicamente pouco compatíbeis. O autoritarismo, de maior ou menor intensidade, erixiuse na formalización política predilecta para o modo de produción baseado no saqueo da plusvalía. Segue a selo. Tamén en boa parte da Europa occidental, onde se esvae a escasa soberanía que o pobo conquistara nas rúas. A lóxica cultural dominante serviu de aceite para engraxar a deriva parademocrática que rexe, por caso, en Galicia. Ese sentido común é o que explica e xustifica o asentimento de anos ao estado de excepción ao que someteron aos presos políticos galegos. Que agora, mal que ben, de maneira contraditoria, lenta, esboroa. Xusto cando o estado de excepción se estende socialmente e o risco, de novo, é quen nos afagamos a el. “Estamos todos en perigo”, titulou o xornalista Furio Colombo a última entrevista concedida por Pasolini. Estamos todos en perigo.

Daniel Salgado. Xornalista e escritor.

Silêncio e poder. Música e barbárie

“O silêncio –di Saramago- é a terra negra e fértil, o húmus do ser, a melodia calada baixo a luz solar. Caem sobre ele as palavras. Todas as palavras”. Do mesmo jeito que conforme se invoca desaparece, o silêncio é o complemento imprescindível para que a palavra ou a música seja possível. Nos cárceres atinge todo o seu significado aquela frase que abrolha cada vez mais nas ruas de Compostela e Lisboa: “Espanhóis, respeitem o silêncio galego/português”. Mal-estar partilhado por outros estrangeiros, sobretodo os das repúblicas ex–socialistas.

Os dominantes imponhem sempre o silêncio, desde o “cala mulher, que ti disto nom entendes” até a censura lingüística; ao mesmo tempo que consideram ruidosos os dominados: os índios som buliciosos, as mulheres berronas e as galegas “falam bruto”.  “Observe-se –indica Joseba Sarrionandia- o duplo sentido que possui a palavra ‘algarabía’ em castelhano: ‘lengua árabe’ e ‘galimatías’, ‘bulla’, ‘lío’, ‘confusión’. Por isso os ilustrados espanhóis qualificam o éuscaro de “algarabía”. A palavra ‘bárbaro’ e a sua equivalente árabe, ‘berbere’, derivam do remedo do jeito de falar dos estrangeiros: “blá blá blá”. O selvagem nom fala, fai ruído.

Se antes governava a ditadura do silêncio: a proibiçom da palavra; agora rege o império do ruído: a proibiçom do significado. Por isso os zapatistas se rebelam, “para que a palavra nom se perda entre o ruído”, porque “o governo tem o dinheiro e o poder para que haja muito ruído de paz e o som de guerra nom se escuite”. Várias culturas indígenas tenhem o costume de erguer no centro da aldeia umha cabana chamada Casa da Palavra, umha ágora, um parêntese entre o ruído em que poder falar. A emissom 24 horas, o bombardeio informativo, o tsunami de palavras, o alto-falante omnipresente –tanto numha carreira popular como na sala de um velório-, destruírom todas as Casas da Palavra. Se desligássemos a música, a desolaçom que povoa as discotecas ficaria despida, e a gente nos metros a soas com o seu próprio vazio. No mesmo movimento no que destruírom a música do silêncio vendem-nos enlatadas as sinfonias dos bosques e fervenças. No mesmo gesto com o que Duchamps meteu o urinário numha exposiçom de arte, John Cage compujo o seu 4’33’’,  quatro minutos e trinta e três segundos de parêntese, de silêncio, de “terra negra e fértil, o húmus do ser”. Com Karl Kraus, “o que tenha algo a dizer que dê um passo à frente e cale”. Para que onde há deserto haja terra.

Mas nom só se oprime considerando ruído à dominada, ás vezes fai-se reduzindo a palavra a música: a “voz sedosa” da mulher, o galego “lírico” que “parece que canta cuando habla”. A música, como tantas outras dimensons culturais, foi cindida do resto da vida durante a Modernidade. Esquecemos que era umha atividade total, em que o aspeto estético nom se podia discernir do lúdico, do relacional, do físico ou do religioso. Os pigmeus do Congo convertem os remansos dos rios em tambores de água; na cultura popular galega a música adjetiva e acompanha as facetas e tarefas da vida: cançons de arrolar, cançons dos fiadeiros… Até que se operou o que Bourdieu chama “divórcio intelectualista”, entre o que os poderosos consideram atividades inferiores de corpo, e as superiores do intelecto. No caso da música, evidenciado no processo de separaçom a respeito da dança que assinala Max Weber.

Quando os EUA pugérom o regime talibám no ponto de mira, o jogo mediático de cobertura falava de um governo que proibia a música. Mas nom fazia falta ir a Cabul. No cárcere de Topas vendem-nos leitores de CD, mas nom nos deixan comprar música. Ao perguntar-lhe ao Departamento de Comunicaçons da prisom a razom de que nom me entregassem uns CD’s de música –Zënzar, Seu Jorge e John Coltrane- que me meteu a família no pacote, respondérom-me com umha consigna de guerra:  “Los CD’s de música NO PASAN”.

Carlos Calvo Varela. Cárcere de Topas, 29 de janeiro de 2013

Montesquieu no F. C. Encrovas

Nos cinco minutos de chamada autorizada dim-me que me ham enviar o cartom de sócio do F.C.Encrovas que, ainda que nom podo ir ver os partidos nem ir à churrascada de fim de tempada, sempre fai ilusom tê-lo. De volta na cela pego na revista Tempos Novos. Entrevistam o Fiscal Superior de Galiza, que afirma ufano que o Estado Espanhol está na “Champions League” em matéria judicial.

A independência da justiça, é dizer, que a justiça seja justa e nom um instrumento en maos do poder, é um bom indicador de qualidade dum sistema jurídico. Carlos Taibo assinala que “podemos dar por sentado que, no que atinge à etapa posterior à morte de Franco, a politizaçom e a dramática perda de independência da justiça, é um processo iniciado em 1985 e desgraçadamente vivo até hoje”. Nesse ano, o PSOE resolveu que todos os membros do Conselho Geral do Poder Judiciário fossem designados polo Parlamento. Nom estranha, entom, que a OCDE classifique o Estado Espanhol no posto 66 –entre o Egipto de Mubarak e o Irám dos aiatolás- do seu ránking mundial em termos de independência dos tribunais; nem que o advogado catalám Jaume Asens lembre que o Estado Espanhol seja o 4º do mundo com mais condenas por violaçons de pactos de direitos civis e políticos.

Na Audiência Nacional, tribunal político de excepçom sem equivalente em Europa, a independência política seria unha contradiçom. Só por lembrar un dado, o juiz que instrui as causas da maioria dos presos independentistas galegos é um ex alto cargo do PP; e em maio o Congresso espanhol negou a Amaiur informaçom sobre quando a Audiência Nacional se chamava Tribunal de Orden Pública. Nom há ser pouco o que tenhem que agochar.

E se a independência é básica para a saúde jurídica, a práctica de tortura é un vírus que corroi os seus piares básicos. Mas o Estado Espanhol é dos poucos condenados polo Tribunal Europeu de Direitos Humanos por falta de resposta a casos de torturas. Também organismos como a ONU lho lembram periódicamente. “Se um cidadao de qualquer parte do mundo –explica Ramón Sola- é perguntado pola tortura, com certeza tomará como referencia de primeira ordem a Chile durante a ditadura de Pinochet”. Porém, o impacto desta atrocidade é o duplo no País Basco, onde fôrom torturadas 4 pessoas de cada mil, face às 1,9 de Chile. Só para este país Euskal Memoria documentou 9.633 casos –dos quais, para quem essa data ainda signifique ‘um antes e um despois’, 4.633 despois de 1.977-, com o resultado de 11 mortos, 137 hospitalizaçons, 57 torturas sexuais “severas” e tam só 19 sentenças condenatórias. Calcula-se que apenas 1% dos casos de maus tratos policiais no Estado Espanhol chegam a juízo; destes, a maioria som absoltos, e dos condenados, mais da metade resultam indultados. Durante as nossas detençons a Guarda Civil malhou em Xurxo R., e assim o declarou perante o juiz, ainda que as posibilidades de que a denúncia prospere som mínimas: estivérom cobertos com un passa-montanhas em todo momento.

En 1988, en plena investigaçom do terrorismo de Estado dos GAL, o Governo Espanhol tirou de cartola umha providencial reforma da lei de indultos: apartir de entom podem dar a ‘graça’ sem ter que justificá-la. Os últimos favorecidos fôrom quatro mossos d’esquadra condenados por torturas efetuadas en 2008. De novo com os dados do País Basco, essas 19 sentenças condenatórias por tortura implicárom penas para 62 membros das Forças de Segurança do Estado. 36, mais da metade, fôrom indultados por governos do PP ou PSOE; dos outros 26 duvida-se seriamente de que chegassem a cumprir condena, pois nos casos investigados a inabilitaçom nunca se efectuou, havendo, porém, ascensos e condencoraçons. Cumpre lembrar, aliás, que as penas por tortura som irrisórias: alguns meses de cárcere –e polo tanto nunca há ingresso na cadeia- e alguns anos de inabilitaçom.

Golpistas do 23-F, terroristas de Estado do BVE e GAL, torturadores da policía ou Guarda Civil, no Estado Espanhol tenhem total impunidade. Como os criminais contra a humanidade do franquismo.

Força Encrovas! Que se o Estado Espanhol joga na Champions League, deixa ver se nom rematamos o ano como campeons de Europa.

Carlos Calvo Varela. Centro Penitenciario de Topas, janeiro 2013

Terrorismo en Galiza?

Segundo o último barómetro do CIS, só o 0,2% da poboación considera que actualmente existe un problema de terrorismo en Galiza. O 77% dos cidadáns considera que o principal problema é o paro, o 39% din que a situación económica e o 30% din que os partidos, a política e os políticos en xeral.

Un grupo de xente estivemos hai unhas semanas gravando na entrada dun novo centro comercial de Compostela. Se ninguén está realmente preocupado polo terrorismo en Galiza nin pensa que exista, como pode ser que haxa persoas que son detidas baixo a lei antiterrorista e que están encarceradas a centos quilómetros das súas casas, sen xulgar e vulnerándose todo tipo de dereitos? Quenes son os que realmente sementan o terror no noso país?

Para que remate esta vergoña

 

É preciso avisar toda a gente
Dar notícia, informar, prevenir
Que por cada flor estrangulada
Há milhões de sementes a florir.

É preciso avisar toda a gente
segredar a palavra e a senha
Engrossando a verdade corrente
duma força que nada  a detenha.

É preciso avisar toda a gente
Que há fogo no meio da floresta
E que os mortos apontam em frente
O caminho da esperança que resta.

É preciso avisar toda a gente
Transmitindo este morse de dores
É preciso, imperioso e urgente
Mais flores, mais flores, mais flores.

João Apolinário

O conto pode comezar en Quistiláns, en Lugo, en Vigo, en Compostela. Case sempre na rúa. Non te decatas, pero Eles veñen por ti. Están armados. Ti non. Eles invocan leis e detéñente. Lévante. Ti es persoa que te moves, con conciencia. Todo o mundo sabe que vas a manifestacións para esixir dereitos que están roubando desde un poder español que a cada paso cheira peor. Ou acodes a actos varios onde se transmiten outras mensaxes, moi diferentes dos das plumas, convencidas ou mercenarias, da coñecida vox populi como prensa do réxime. Tamén falades de independencia, madia leva, como en toda Catalunya, de onde sae ese dito fermoso, que semella pensado para que respiremos ceibes nesta atmosfera social atafegante: aire, que vol dir vent!.

O conto pode ter outra variante. Ao mellor ti non falas de independencia. Es persoa que pensa doutro xeito, pode ser que ti coloques nun primeiro plano a loita sindical, que apoies a pacífica, pero rotunda, oposición que estudantes, ou obreiros, ou pequenos comerciantes, ou persoal das administracións públicas, ou xente xa retirada da vida laboral mantén en pé, con constancia,  para se opoñer a recortes na sanidade, na educación, ou sinxelamente para pedir que lles devolvan os seus aforros roubados. Eles víronte a canda eles, por exemplo calquera día de hai uns meses, e non lles gustou a túa resolución loitadora. Están armados. Ti non. Invocan leis. Detéñente. Lévante.

Ao dereito Eles son caterva de xente armada que rodea a túa vivenda. Impiden a circulación libre de persoas. Entran na túa casa e que desfeita fan nas túas pertenzas! Mesmo arrincan as láminas enmarcadas, para ver se alí hai algo diferente daquela paisaxe que che gusta tanto, que che regalou alguén que aprecias ou amas. Libros, roupa, material de cociña, pasta de dentes, cámaras fotográficas, documentos, cedés … guindan, remexen todo.

Ao dereito aparecen os acompañantes. Chámanse a si propios xornalistas. Son ben deles. Van gravar vídeos, que despois tinguen de sensacionalismo. Fan fotos. Mesmo pode ser que metan os seus fociños na casa da túa nai, da túa compañeira. Non lles importa que estea moi afectada pola túa detención. Case a asaltan para interrogala. Despois, a nova, redactada da mesma man, é practicamente igual en todos os medios, nesa prensa do réxime. Só varía a tinta dos grandes titulares, sempre ben resaltados, que falan de terrorismo, de terroristas, de pasados atentados, de perigosas accións futuras, de violencia dunha banda armada que só Eles coñecen. A túa cara ilustra a nova do xornal, ou é a imaxe de fondo da noticia de televisión. Alí ficará, practicamente para sempre, nos buscadores da Internet.

Despois invocan leis e incomunícante uns días. Interrógante ou non. Pasan outras cousas (outras cousas é eufemismo) ou non. Lévante a Madrid. E alí tómache declaración un xuíz da Audiencia Nacional, ese tribunal de excepción. No mellor dos casos, quedas libre. Daquela déixante na rúa. Pode ser que algún de Eles che indique a dirección da estación de Chamartín, a dúas paradas de metro. Non se van preocupar de se tés ou non cartos suficientes para coller un tren ou un autobús. Nin, se é o caso, de se tés un neno, un bebé que alimentar co leite do teu peito. Iso non é cousa súa.

Os que se chaman xornalistas, os da prensa do réxime, se é que dan esta nova da túa liberación, que iso non acontece sempre, vana levar ás páxinas interiores, e os titulares van minguar, encollen, fanse moito máis pequenos que os da túa detención.

Ou, sinxelamente, Eles, agora os da Audiencia, invocan leis e deciden que non saias e vas parar a unha cadea ben arredada do teu enderezo, da casa familiar, das túas amizades. Deciden que estás en prisión preventiva. Que es un preso, unha presa perigosa, as siglas son F.I.E.S., que a túa correspondencia debe ser violada, as túas conversas espreitadas, que por un tempo longo van ser secretos os cargos que teñen contra ti. E pasan meses, máis dun ano, ….  e segues dentro, detrás das rellas, e non te xulgan. Non é frecuente, pero tamén pode acontecer que teñas sorte, e que, por algún motivo, despois de argumentacións do teu avogado, che concedan a liberdade provisoria, e teñas que agardar polo xuízo desde a túa casa, ben controlada, ben controlado pola policía. Neste caso, se te ceiban, a prensa do réxime tamén acostuma a gardar silencio ou a achicar titulares, cando non descobre un xeito de manipular.

Quen se preocupe por este conto, a información ten que a acadar nas páxinas alternativas de xornais electrónicos, se quere saber como evoluciona a trama. O conto que pode escribirse, nesta terra onde mantemos o nome romano de Gallaecia, oito, nove, dez, once, tal vez unha ducia de veces ou máis nestes anos últimos. E creo que ningún deles rematou. Non sabemos o final.

Por iso creo que se fai preciso, imperioso e urxente (do poema de João Apolinário que canta o Luís Cilía), cómpre que nós, sociedade civil, entremos, con forza e con intelixencia, nesta escura trama, nos propios argumentos destes doce ou trece contos ou os que sexan. Para que Carlos Calvo volva a Loureda, e tod@s @s demais ás súas respectivas casas.

Para que remate esta vergoña, se copio de Castelao.

Xosé Luís Santos Cabanas. Traballador da USC e escritor.

Elvira Souto fala dos abusos sobre as pessoas presas e nas detençons

“A aplicaçom da legislaçom antiterrorista, umha legislaçom de excepçom, já é um abuso em si mesma, e nada desejaríamos mais que ver o Carlos livre destes abusos:

-Abusa-se dos períodos de detençom incomunicada.

-Abusa-se reiteradamente dos períodos de prisom preventiva, que é o que lhe acontece agora ao Carlos. A prisom preventiva está pensanda para casos nos que há perigo de que as pessoas fujam e nom é o caso. Nom há nengum perigo porque som pessoas mui arraigadas socialmente e com vínculos familiares e nom estám nem minimamente interessadas em escapar do país.

-Abusa-se do segredo sumarial.

-Abusa-se dos meios coercitivos.

-Há lugares suficientes nos cárceres situados na Galiza para as pessoas de arraigo galego presas no Estado espanhol. Traz-se gente de fora e a nossa gente manda-se ao exterior. Isto é um abuso de lei particularmente cruel porque castiga familiares e amigos e é um sobrecastigo para os presos.

Se existe ou nom um grupo que decidiu practicar delito de terrorismo há que demonstrá-lo e nom se demonstra, aceita-se o que dim os agentes e isso é um abuso. Há que demonstrá-lo e nom há provas desse delito. Se polo PP fosse, qualquer pessoa que enarbolasse um emblema, umha insígnia que fosse do seu desgosto particular, seria terrorista. Corresponde-lhe à sociedade civil dar o passo e denunciar estes abusos. Todos somos pessoas expostas a um dia aparecer detrás das reixas”.

Carlos

Disque en setembro viron a Carlos Calvo en Quistiláns. Dou fe que pode ser certo.

En setembro Carlos Calvo estivo na nosa casa. Estivera outras veces antes e estará sempre que el queira e poida vir.

Carlos é un rapaz que gosta das conversar cos maiores, aqueles aos que efemisticamente se deu en chamar “terceira idade”.

 Estivo na nosa casa saudando ao (como diría el mesmo) o Patrón.

Desde tempos remotos a mocidade de Quistiláns e de algunha outra aldea próxima aproveita as tardes calurosas para irse bañar ao río de Villestro, un río que desemboca no Sar  e que últimamente a “oficialidade” deu en chamar Rio Roxos. A paraxe é certamente fermosa. Alí aprenderon  a nadar a maior parte das crianzas da contorna antes de se poñer de moda as piscinas.

Despois de estar na nosa casa esa tarde de setembro Carlos e uns cuantos amigos foron bañarse ao rio, coma otras moitas veces.

Polo tanto é certo que o Carlos estivo na zona onde secuestraron a Senlheiro. Tamén estiven eu, e metade da poboación de Framil e do Instrumento, de Quistiláns, de Costoia ou do Outeiro.

Se frecuentar a zona dos Batáns é delito, que vaian construindo cárceres, que non imos caber nas que hai!!!

Paz Romai, amiga de Carlos.

O pesadelo de Aristóteles e as ordalias

Lógica e cárcere, cárcere e lógica. Umha relaçom íntima que se descobre em episódios como o da fuga de Fanto Fantini dumha prisom mental, narrada por Cunqueiro. Labirintos de portas automáticas, compartimentos estancos videovigiados e minotauros com oposiçom, están aí para encerrar perigos maiores do que os presos: a ameaça dum mundo sem lógica.

O arquipélago penitenciario encerra, sobretudo, um caos: intramuros nom rege o princípio de nom-contradiçom. Se o resto do mundo fosse assim, as causas emancipariam-se dos efeitos, as cadeias censais tornariam-se serpes alucinadas, as argumentaçons cans enlouquecidos na perseguiçom do próprio rabo e as crianças nasceriam sem embigo como frutos orfos de árvore. A tecnología demitiría perante o desafio de construir guarda-chuvas num mundo no que chove e nom chove ao mesmo tempo.

Cousas absurdas, equivalentes à de moça à que nom permitem apresentar-se ao exame de conduzir por nom ter a permissom de conduzir, som o dia a dia do cárcere. Nom se trata tanto do poder despido e absoluto do “porque sim” como dumha loucura burocrática que pretende dar-lhe aparência de lógico ao arbitrário. Por sorte, alguns tivemos bons Mestres deste reino livre de lógica, como aquele carcereiro de Soto del Real que ao perguntar-lhe como se podia conseguir papel a lápis responde: “colha lápis e anote num papel para o economato que quer comprar papel e lápis”.

O princípio de nom-contradiçom é à lógica o que a presunçom de inocência ao Estado de direito: a chave de abóbeda. Há já mais dum mês, os detidos na operaçom anti-independentista de setembro recebemos um documento assinado polo Secretário Geral de Instituiçons Penitenciárias em que nos comunicava a aplicaçom do 1º grau, o regime de vida carcerária mais severo. Se o normal, quando um preso entra en prisom, é que seja no 2º grau, e só se tem problemas de convívio, pelejas, etc, o mudam a 1º grau, os presos políticos metem-nos diretamente em 1º grau por ordens do Ministério de Interior. O curioso é como constroem a justificaçom da medida: pola “naturaleza y gravedad de los presuntos delitos, la pertenencia a una organización terrorista aún no disuelta, y no consta indicio alguno de desvinculación” do qual inferem: “la presencia en el interno de manifiesta inadaptación al régimen ordinario”.

A lógica do direito partiria da presunçom de inocência, onde a acusaçom teria que demonstrar a existência de umha organizaçom, que ainda nom esteja dissolta, a nossa pertença a ela, que esta envie diretrizes e que nós as cumpramos. Mas os sucessores da Inquisiçom mantenhem-se nas ordalias: guindamos a bruxa polo precipício e, se nos enganarmos, o nosso justicieiro Deus nom há permitir a injustiça e há enviar un grupo de anjos para evitar a queda.

Carlos Calvo Varela. Centro Penitenciario de Topas, janeiro 2013