Regato ou cemento

Hoxe podería falar do imparábel crecemento da inxustiza social e da necesidade de enfrontala con novas resistencias; do descaro co que o sistema intenta perpetuar o seu dominio mediante a extensión do medo; da vulneración de dereitos básicos baixo a total inmunidade estatal ou das miserias con manto legalizado coas que o vello réxime mantén a algunhas das persoas máis comprometidas de Galiza privadas de liberdade. Mais neste blog xa houbo xente que o fixo, e seguramente mellor do que eu sería capaz. Por iso, eu quero falar doutra cousa. Eu quero falar de sapos.

E non exactamente de negarse a tragalos ou de os botar da gorxa xunto a cóbregas, que tamén podería.

Nin sequera do que acompañaba ao vello no poema de Curros que logo cantou Pucho, que tamén podería.

Os sapos dos que quero falar vivían hai tempo no meu barrio. Son moi semellantes a aqueles que citaba Gramsci nunha das súas cartas dende o cárcere e que “pousaban sobre o corazón dos que durmían no campo”.

Porque resulta que cando eramos pequenos, ao saír da escola, aqueles rapaces urbanitas só tiñamos que camiñar quince minutos para ir buscar sapos nos regatos. Así pasamos moitas tardes, ás veces co sol caendo.

A zona anterior á Torre de Hércules estaba chea deles. Tamén de ras. Unicamente había que ir até o depósito de San Xurxo e logo baixar, cara o cárcere.

Si, cadro bucólico con prisión ao fondo. Resultaba paragóxico pero o viviamos con absoluta normalidade, incluso fascinación. Andabamos nós por alí, por un Monte Alto campestre, intentando esquecer a brasa salesiana que acababamos de recibir a base de buscar sapos, tirarnos ao sol ou aqueloutro inmenso pracer que supoñía meter a perna ata o fondo dunha charca e deixar o pantalón feito un asco e, no entanto, a poucos metros centos de persoas vivían encirradas, privadas de calquera deses praceres infantís pero universais nos que andabamos.

A educación oficial dicíanos que os que alí estaban eran o peor da sociedade, un lastre. Pero nós moitas veces, xa cansos dos sapos, parabamos a mirar como dende o punto máis alto do monte, unha muller berraba. E dende abaixo, dende ese patio da cadea cuxa esquina era visíbel, un home respondía, tamén a berros. Pasaba case todos os días. E, ao contrario do que nos contaran, esa xente non parecía tan mala. As palabras que se enviaban dende a distancia aquelas parellas -ás veces familias enteiras- case sempre falaban de amor. Non parecían monstros.

Fomos medrando. A cadea de Monte Alto seguía alí. Entre o espertar de hormonas e consciencias comezamos a entender definitivamente que aquel lugar era un arma ameazante. Tamén un instrumento de vinganza. Ficounos claro cando na preadolescencia vimos como era alí recluído un coñecido nacionalista acusado, seica baixo montaxe, de tan pouca cousa como queimar un pano. Tamén ao ver como se utilizaba para castigar sen alternativa a veciñ@s vítimas da droga -aos que se lles negaba calquera axuda médica- ou como sitios semellantes pero de adscrición militar comezaban a encherse de xente case da nosa quinta que se negaban a vivir secuestrados un ano cun fusil na man.

Pasou o tempo. O ladrillo acabou cos sapos do meu barrio. O talego pechou e agora, malia centos de voces que reivindican a súa conversión nun centro aberto para a veciñanza, o PP semella encantado coa idea de convertelo nun parador ou nalgún tipo de negocio elitista.

Polo camiño, moit@s fomos profundando na historia desa cadea, triste símbolo da maldade nos anos 30. Triste símbolo sempre. Incluso agora, cando as sombras fascistas aínda se deixan ver. E actúan. Por exemplo, contra a disidencia galega.

Hai bastantes meses fíxenlle unha entrevista a un coñecido escritor. Falamos da historia de Monte Alto e do seu presidio. Lembrei unha das súas frases naquela conversa en canto me pediron este artigo. Era algo así como: “Nun tempo infame é habitual que moit@s d@s máis dign@s estean no cárcere”.

Toda a dignidade nestes duros días, Carlos. Pero xa toca volver a Loureda. Alí de seguro que aínda hai regatos e sapos que resisten aos tempos do cemento.

Rodri Suárez. Xornalista

Advertisement

Para Carlos Calvo

A Amaury-Paul-Gilart de Keranflec´h, preso político bretón, comunista e independentista, na cadea de Príncipe. Vigo.

E víñame daquela a min tamén ás mentes,

na galería que dá ó souto de abelaneiras frolidas do Temps Novel,

a chuva mesta e fría da longa Aira do Vento magnificamente laxeada.

Os cabalos, o teu e o meu, Amaury, facían lóstregos de pedra en ferraduras,

gallopando coma o dragón de Ho Chi Minh aferrollado.

Chegabas cando estaba a durmi-lo sono de toda a paxarada do mundo

e petábasme, meu amigo.

E na cabeza túa toda enchoupadiña de orballo da noite

brillaban as pingotas das guedellas.

E que de ben sentía como me andabas man e alxema no poxigo.

-Ábreme meu amor, ábreme miña amada, meu ben!

-Que portas Amury? Preguntábache eu, cega de non verte.

Saín e non estabas.

Racháronme as roupas no patio, aldraxáronme os gardas.

E os carcereiros a berraren Submisión ou mortalla! Submisión ou mortalla!

Submisión, mortalla. Noite silencio frío.

Achegueime ó limiar dos vencidos e humillados,

dintel da aldraxe e da tortura, porta de horrornoxoespanto.

E só oín eoi!, a resistencia, Amaury, a túa resistencia.

E víñame deica ó van, pola costa enxurrada de cuspes nos coxotes de antano,

o jacket, o terríbel silencio longo do jacket.

-Vós, vós non sabéde-lo que é o jacket, miña señora,

espetoume hai pouco Darrell Standing.

-Vós non soportariades un só intre de jacket.

Cós de forza, asfixia na cadea da cadea, inmobilización.

un día e outro día, sen campás, sen protesta.

Morro, meu Amaury, derreada no chan,

e un vento de seda ondea angustia fonda infinita,

o teu meu van estrolla.

Un bruar de navíos moi lonxanos.

E víñame tamén a min ás mentes o clíper -era un clíper?-,

o Louise Labée traguéndome o mar talasocrático das pebidas de ouro,

O mar, Fisterra!, o noso mar.

Patria do mar e naufraxio,

coma o de tódalas nacións sen estado e o das multitudes marteiradas.

Na miña cela de fiestras apuntadas,

tamén a min me viña, me penetraba as mentes,

duro coma un ferro do monte, pauferro en Vilanova e todo o Reino de Portugal,

Oh, grandes avances en control e represión do Ministerio da Verdade!,

o Blok-K, o H-Blok dos presos irlandeses, o edificio da Besta,

e alí danzo recluída, apertada nas illargas por horrendos Manequíns,

punteando sen xeito, sen fin e sen principio, a música total.

 

E víñame ás mentes o castelo de Luna na Seabra, Vietnam, Segovia, Guantánamo, os moinantes, Occitania, Penmarch e Berria.

Meu Amaury! Qué logo se che esqueceu o areal,

as ondas que fomos ver, e mirar,

aquela travesía que nos puxo tolos,

de Berria a Torai de Falkarrach,

onde brincan os meniños no quinteiro.

E o pobre Gil de Biedma aínda decendo

“que nuestra España de todos / se parece a una prisión”.

Pois, si. Carallo se non parece!

 

E víñame Bretaña, Amadís, ou que diga, Amaury.

E a Grande Fraga e Esmelle foime Brocelianda.

Deixa que tamén eu corra e volte á fontana de Barentón,

recolla máis unha vez auga co caldeiro de prata,

a deite sobre a pedra chan e vexa vi-la treboada,

cómo chove, pola miña banda miudiño,

cómo se esfolla o biduedo dos bidos lonxanos

e Ponthus, o de Iago Castro, e Le Petit Roi de Galice, e o re mal fortunado do Gallizia,

anacos cristalinos do García de noso, do García de Darío Xohán Cabana,

a combater contigo a Pauta e as Cousas Correctas do Imperialismo.

Fáloche en Literatura, Amadís, Amaury.

Onde ti estás non hai torneos?

 

Meniño naipelo, Amaury, pardal que non es, meu star rover,

gardo as cartas túas e as de Bóveda, e as dos que non morreno,

como acomero a galiña dos pitiños de ouro, con lirios bravos o cervo,

e conservo a corna de C´hwil-Kornek espetada no pubis,

herbal de teu en homenaxe.

 

Renxe o casulo do meu catre

ó enleado compás das táboas do teu sono.

E na cela número sete, primeiro andar, terceira galería, oio un furar

tódalas noites, tódolos silencios, tódolos fríos.

Quen é? Quen vai? Quen anda?

A voz, e velaí me vén tamén a min a voz ás mentes:

E así era que o noso túnel, segundo Spartakus nos dicía,

estaba avantando en dirección da liberdade

coa celeridade prevista polas Redes Escarlata.

-Avante –dixen- a evasión!, Avante a evasión!

Avante!, oín decer nos corredores, en tódolos andares.

 

Estamos presentemente lonxe, lonxe de nós, Amaury,

e dentro. No patio e na cociña. Na reixa e no valo.

E así e todo, o aire e o sol, este sol morno que vai ser estraño e inmenso,

o aire e mailo sol son os mesmos pra ti que para min, eu de papel,

que represento aquí a convención que demos en chamar Esmeraldina.

Aperto lirios contra o peito e digo Amaury! Amaury! Meu Amaurysiño!

Mándoche por Rhiwefdell, a pega marza tutelar,

memorias dun día na Chaira de Amoroce,

que lirios pace agora o cervo, que a lúa aínda se esfariña en Tralacerca,

que neve en Lugo sindical e Romeán, que resistimos,

meu amado querido e distante, adorado Amaury,

e velaí vai tamén para ti a flor das abelaneiras todas neste verso:

envelleceremos xuntos, pro ti máis lentamente.

Anxo Angueira. Escritor

O sorriso do Carlos

Há uns anos, Carlos convidou-me a Ordes para dar umas aulas sobre língua e sociedade a um grupo de gente nova, tão nova como era ele. Lembro vários momentos daquele encontro, a curiosidade dos alunos, a sua vontade de aprender, um concurso muito disputado, a boa onda existente no interior daquele grupo mas lembro, sobretudo, o sorriso do meu anfitrião. Um sorriso que gruda as pessoas.

Quando o estado sequestra uma pessoa ficam apenas imagens. No caso do amigo Carlos há muitas imagens na rede. Não por acaso tem o vírus do hiperativismo social e inteletual, e nunca nos deixa de surpreender como alguém tão jovem pode abranger tanto e com tanto critério.

Sendo que ficam apenas imagens é relativamente fácil para o sequestrador criar uma personagem, por exemplo, a de um ser obscuro atrás de ideais escuros. Para os que conhecemos o Carlos, no entanto, a personagem estilhaça-se, não chega a calhar nunca, teriam que apagar o seu sorriso da nossa mente. Não o conseguiram, não o conseguirão. Vontade de ter de volta, Carlos, a sorrir….

Valentim R. Fagim. Professor de língua e vice-presidente da AGAL

Benet Salellas explica a situación surrealista na que está Carlos

O abogado de Carlos, o catalán Benet Salellas, explica para os periodistas de antigonia. nexo informativo a situación surrealista que está padecendo Carlos.

Máis información

Terrorismo patriarcal

O 15 de setembro de 2012 Carlos Calvo é detido pola policía en Vigo acusado de pertencer a unha suposta organización terrorista. Naquela altura xa eran 35 as mulleres asasinadas ese ano polas súas parellas ou ex-parellas no Estado español, un número que chegaría ao 49, segundo as estatísticas oficiais, a finais de 2012. De todas estas mulleres, 5 eran galegas. Tiñan nome e apelidos, coñeciámolas, sabiamos delas. As vítimas da suposta organización terrorista de que fala a policía no caso de Carlos Calvo, ulas?, alguén as viu?

Nun dos asasinatos de mulleres a que me acabo de referir, a policía acudiu ao lugar alertado pola veciñanza até en tres ocasións e decidiu non actuar. Cando finalmente entrou na vivenda, horas máis tarde, a muller xa falecera. Os corpos de seguranza seica ficaron convencidos a través dunha porta que non se abriu de que non pasaba nada. Non podían entrar no domicilio, a pesar de esta muller chamar uns días antes ao 016, o teléfono de atención ás mulleres vítimas de malos tratos. Tanto os responsábeis dos mandos policiais como as autoridades políticas din que non poden violar a Lei de axuizamento criminal e que a policía sabe como e cando ten que intervir. Velaquí a chave de todo: a policía sabe ben cando e como non ten que intervir e sabe ben como e cando si ten que facelo.

Porque no caso de Carlos Calvo poden cometerse inxustizas e abusos baseándose nun terrorismo ficticio, poden reter unha persoa amparándose nunha lexislación inxustificada. Velaí temos Carlos Calvo no cárcere, a pesar de non existiren probas contra el, a pesar de non existir risco de fuga, a pesar de non existir perigo para ninguén. Para alén desta privación de liberdade, do isolamento que significa o traslado continuo de prisión, teñen que xustificar estes feitos tirando da gabeta outras causas noutrora cerradas.

A retención de Carlos é, como tantos outros, un caso de abuso dos resortes legais para manter preso alguén. Esixirmos a súa liberación inmediata responde a un sentimento de xustiza que continuaremos a proclamar; do contrario, teremos que acreditar en que están a fabricar as probas para o inculparen. Non é só un problema humanitario, de afastamento da súa terra e do seu contorno, da súa familia e das súas amizades. Falamos de tentaren achar argumentos que xustifiquen a represión e o control ideolóxico. E se sempre temos que sospeitar das criminalizacións que practica o Estado, cando os elementos en que se basea para o facer son HUMANOS, o único que podemos facer é reaxir axiña. Iso ou agardar a que continúe a cadea.

Porque se a elas as mataron por se rebelaren contra un destino marcado polo patriarcado, o de negar e silenciar a súa voz, as nosas voces, a Carlos méteno no cárcere por se rebelar contra o destino marcado por un estado opresor: negar e silenciar a súa voz, as nosas voces.

Goretti Sanmartín Rei. Filóloga e escritora

O que sei de Carlos

Coñezo a Carlos Calvo dese xeito osmótico no que se coñece á xente en Santiago. Sabemos quen somos aínda que non medien as presentacións. Temos amigos comúns, coincidimos nos mesmos lugares e, en moitos casos, habitamos o mesmo país, porque xeografía hai unha pero países hai moitos. De Carlos Calvo sei ademáis que é xornalista, coma min, e lembro a súa sinatura no Novas da Galiza, xornal mensual ao que, hai ben de anos, estou suscrito e do que el integrou o Consello de Redacción. Sei tamén que Carlos está  preso agora en Madrid, dispersado nun rexime especial, sen garantías, sometido a incomunicación e afastado da súa familia e de quen o quere. Seis meses xa de prisión preventiva, suxeito á arbitrariedade dunha kafkiana Lei Antiterrorista. Recaen sobre el nebulosas acusacións de “pertenza a organización terrorista”, un virtual e suposto colectivo que, até onde eu sei, non foi aínda recoñecido por sentenza ningunha de ningún tribunal, fóra da sentenza que ditan os medios de comunicación, correa de transmisión da estratexia do Estado contra o independentismo. Ese fallo condeatorio, que raramente respecta a presunción de inocencia, é todo o que sei sobre a implicación de Carlos Calvo nunha inopinada e suposta trama terrorista en Galicia.

Pero sei outras cousas. Sei que moitos de nós asinariamos, sen dubidar, unha petición de Change.org ou de Amnistía Internacional para que fora liberado un xornalista curdo, ou sirio, ou venezolano, ou marroquino, que leva meses encarcerado sen probas nin fundamentos legais. E sei que a indignación pola inxustiza é, moitas veces, directamente proporcional á distancia na que esta se produce. Tamén a solidariedade.

Hai dez anos, en 2003, lémbroo perfectamente, por orde do xuíz Del Olmo da Audiencia Nacional, o mesmo tribunal de orixe franquista que hoxe mantén illado a Carlos Calvo, decretouse a clausura do xornal vasco Egunkaria. Xornalistas e membros do consello de redacción dese medio, todos eles destacados activistas pola lingua e a cultura do seu país, foron apreixados por suposta pertenza a un entramado empresarial de apoio a ETA. Os bens do diario foron liquidados e o ataque duplo, á liberdade de expresión e á presunción de inocencia, derivou nun proceso delirante, mesmo con denuncias de tortura, que remataría só en 2010 coa absolución plena dos acusados. «Las acusaciones no han probado que los procesados tengan la más mínima relación con ETA, lo que por sí determina la absolución con todos los pronunciamientos favorables», ditou entón a Xustiza, se así pode ser chamada.

Para aquel caso, como para o de Carlos, válenme os mesmos axiomas universais, irrefutábeis. Sen probas non hai xustiza e sen xuízo non hai culpábeis. Haberá que agardar sete anos, coma no caso de Egunkaria, para desmontar unha acusación da que ignoramos o seu fundamento? Pode alguén permanecer preso de xeito preventivo sometido a unha lei de excepción? Querer que Carlos Calvo volte para a súa casa mentres un xuízo non ditamina a súa implicación nos delitos que se lle imputan é só querer que o sistema que garante os nosos dereitos e liberdades actúe como debe actuar. E por iso eu quero que volte, porque a súa liberdade é tamén a garantía da miña liberdade.

Fran P. Lorenzo. Xornalista

Conxo, marzo de 2013

Medo?

O actual sistema político-financeiro global, que ao cabo é o que leva dirixindo a construción da nosa hogano abaneante sociedade dende hai decenios, non tería acadado o éxito que acadou sen exercer iso que moitos deron en chamar, moi acaidamente, a política do medo. É, sabémolo ben, unha constante na historia dos réximes totalitarios, como este que vivimos hoxe e que o Boaventura de Sousa Santos tivo a sagacidade de bautizar como fascismo financeiro.

A doutrina do shock, o pensamento único, o fin da historia ou aquel TINA –There Is No Alternative– da Dama de Ferro non foron máis que expresións alusivas, en diferentes tempos da nosa historia recente, ao papel central do medo para exercer o control social nas súas diferentes dimensións e, xa que logo, para vencer nesa eterna batalla pola hexemonía que segue a ser, onte e hoxe, unha simple pero extremadamente cruel loita de clases. Os de arriba contra os de abaixo, os privilexiados contra os oprimidos, os gobernantes contra os gobernados, os menos contra os máis… e hoxe coma nunca, os Estados contra os cidadáns e cidadás.

O medo e os mecanismos, quer mediáticos quer represivos, para instauralo empregáronse e seguen a empregarse para xustificar a imposición de medidas económicas, sociais ou políticas que en ningún caso serían aceptadas en condicións de paz social e de tranquilidade vital. O medo xustifica a atrocidade. O medo manda, que diría Eduardo Galeano, a democracia ten medo de lembrar e a linguaxe ten medo de dicir. O medo serve para impoñer, para desviar a atención, para silenciar, até para vender.

Convídanme a escribir uns parágrafos sobre a demencial situación que atravesan no Estado español –Estado do medo tamén– galegos e galegas como Carlos Calvo, privadas dos máis elementais dereitos e sen dúbida vítimas desa necia política propagandística que é quen de estender coma unha pandemia goebbeliana a mentira e o silencio colectivo perante a barbarie. E claro, venme á cabeza o medo, medo mesmo ao que non existe, medo a unha fábula social estendida á mantenta para controlar non as accións, senón as ideas, non a violencia, senón o disenso político. Medo ás conciencias libres.

Que outra cousa, senón o medo, xustifica o silencio social, o mutismo colectivo, cando unha persoa pode estar 4 anos retida e exiliada, illada e deprimida, vexada e condenada, sen xuízo á vista? Porque non existindo proba xudicial algunha que avale a existencia dun fenómeno terrorista na Galiza –terrorista, claro está, no tendencioso sentido que o emprega o sistema–, porque outra razón se lle aplica a dez galegos e galegas unha aberrante lei “antiterrorista” senón é por unha puramente ideolóxica?

E, no entanto, neste convulso período que vivimos, onde a represión parece ter xa rango de lei, xorden cada vez máis voces, máis fonemas libres, que indican que cada día máis persoas, que cada día máis colectivos, están a perder o medo. O medo ao sistema, o medo ao Estado, o medo ao poderoso, o medo á democracia e o medo a ter medo. Será imaxinación miña que escoito cada día máis e moi diversas voces, outrora apagadas, outrora anestesiadas, falando de xeito ceibo sobre a inxusta e indecente situación dos Carlos Calvo do mundo? Será imaxinación miña que cando nos afacemos ao medo este deixa de importarnos e esváese como as tebras no amencer?

Volvendo a Galeano, e se o medo da muller á violencia do home estase a tornar en medo do home á muller sen medo?

Vémonos en Loureda… sen medo… e máis libres

Manoel Santos. Director e fundador de Altermundo.

COMUNICADO URXENTE: A Audiência Nacional intenta evitar a imediata posta em liberdade de Carlos Calvo imputando-o numha acçom do 2011 cuja investigaçom fora fechada sem autor conhecido.

Ontem, 14 de março Carlos fazia 25 anos. Detido o passado 15 de setembro do 2012 en Vigo, no meio dumha operaçom “antiterrorista” e processado o passado 26 de fevereiro do 2013 por um suposto delito de “pertença a organizaçom terrorista” eoutro de “tenência de explosivos”.

Durante estes 6 meses de prisom preventiva foi dispersado e trasladado continuamente de cárcere baixo a aplicaçom do régime FIES, passando já polos centros penitenciários de Soto del Real, Aranjuez, Topas e Valdemoro, com todas as comunicaçons intervidas e em módulos de isolamento.

Desde o passado 22 de fevereiro, Carlos está no centro penitenciário de Valdemoro (Madrid). Foi trasladado desde a prisom de Topas a Valdemoro para poder declarar ante a Audiência Nacional a petiçom própria, umha vez levantado o segredo de sumário da sua causa e corroborado que nom havia motivos nem provas suficientes para seguir prolongando o seu estado de prisom preventiva num contexto no que, segundo a lei, a celebraçom do juízo pode tardar até 4 anos en ter lugar.

O 27 de fevereiro Carlos foi declarar ante a Audiência Nacional para deixar constância da ausência dos “fins terroristas” que se lhe imputam e do seu forte arraigo social na Galiza e, polo tanto, do inexistente risco de fuga que alega o tribunal para non deixá-lo en liberdade, algo que foi apoiado com a presentaçom de quase 40 documentos e certificados, entre eles certificados asinados polo próprio alcalde do concelho de Ordes e polo curada sua paróquia, certificados de boa parte dos profesores da Facultade de Filosofia da Universidade de Santiago de Compostela, onde foi um dos alumnos mais brilhantes e destacados que passaron por ali, várias promesas de contratos de trabalho con empresas dispostas a contrata-lo para trabalhar en canto o ponham en liberdade e certificados de toda a ampla actividade sócial que vinha desenvolvendo nos últimos tempos na Galiza, tanto dejornalista como de investigador antropológico e dinamizador cultural.

O seu avogado, o catalán Benet Salellas, apresentou o 28 de fevereiro um recurso de reforma contra o auto de procesamento de Carlos, tendo em conta que em todo o sumário de 4 tomos non há indícios suficientes para processá-lo por pertença a unha suposta organizaçom terrorista inexistente na Galiza –pois a dia de hoje ningumha sentença judicial em firme considerou que existir tal banda e o próprio fiscal considera que o apresentado na causa de Carlos, achegado pola Guarda Civil, é insuficiente- e que non há motivos para negar a sua posta en liberdade, nem tampouco para que este tema siga sendo tratado pola Audiência Nacional.

Quando tanto Carlos como o seu avogado estaban agardando a que a Audiência Nacional resolvesse o recurso presentado, ontem, 14 de marzo, dia do aniversário de Carlos, a Audiência Nacional decidiu fazer-lhe o seu particular agasalho. A última hora da tarde do mércores, 13 de março, os funcionários da prisom de Valdemoro comunicarom-lhe a Carlos de surpresa que estivesse preparado pois ao dia seguinte às 7 da Manhã levariam-no a “diligências” à Audiência Nacional, sem explicar-lhe de que se tratava o assunto e sem notificar-lhe o tribunal citaçom algumha ao seu avogado. quando Carlos chegou à Audiência Nacional, topou-se com que o juíz decidira imputá-lo numha nova causa correspondente a um expediente que leva anos parado na AN por non ter provas sobre a autoria e que se corresponde com uns feitos acontecidos en Vigo en outubro de 2011, relativos à colocaçom dum “explosivo” nun caixeiro de Nova Caixa Galicia que os TEDAX explosionarom controladamente. Dá-se a particularidade de que se trata dum novo expediente no mesmo julgado, polo que o lógico seria comunicar-lho ao letrado que o próprio julgado sabe e conhece que é o defensor de Carlos, precisamente porque o assiste no outro expediente. Ademais, as citaçons judiciais, sejam do tipo que sejam, deven ser remitidas com a anterioridade suficiente para permitir ao seu receptor preparar a diligência judicial e designar os convenientes profesionais que o asesorem.

O juíz decidiu ontem imputa-lo nesta nova causa, considerando-o, sem fundamento nem proba nigumha, suposto autor daquele feito acontecido em 2011, quando o curioso é que no sumário aparece recolhido que despois de moito tempo investigando policialmente nunca chegaron a determinar a participaçom de Carlos en semelhantes feitos. Esta conclusom da polícia aparece expresamente citada no informe policial de imputaçom de Carlos na causa primeira e na que a polícia española manifesta explícitamente a imposibilidade de imputar este feito a Carlos Calvo.

Precisamente agora, cando nom há motivo algum para atrasar a imediata posta en liberdade de Carlos, a Audiência Nacional decide imputar-lhe esta nova causa com o objectivo de intentar que isso conste como um inventado “antecedente” de Carlos, que nunca tivo e que é totalmente falso, e así atrancar a sua liberdade. Algo que aconteceu, para mais gravidade, negando-lhe o seu direito à defensa ao ter que ser assistido por unha avogada de ofício em lugar de polo seu próprio avogado de confiança.

Desde a Rede de Apoio a Carlos Calvo queremos difundir este feito para que a sociedade coñeça que é o que está passando. A polícia e a Audiencia Nacional nom podem aproveitar que Carlos leva injustamente 6 meses em prisom preventiva sem motivos para cargar-lhe sem fundamento ningum a suposta autoria doutras causas que levam anos sem resolver por nom ter provas nem as investigaçons concluír nada determinante sobre quem está detrás desses feitos.

Unha carta

Anote o que vexa e o que escoite. A linguaxe dos cargos públicos, as frases cotiás nas rúas, os bares, as pelexas, o amor. Aproveite deliberadamente cada traballo para investigar, para vivir algo novo. […] Sexa seria. Vaia ás fábricas e ás empresas, vaia onde teña que ir. Traballe e tome imaxes. Despois do traballo, fotografíe o esgotamento, pero tamén os patróns e os clientes. Nas seguintes semanas, pasee de noite pola cidade. Daquela verá o que doutro xeito non podería ver. Sexa paciente. Amose o seu interese polas sombras, polo negro e as mudanzas da luz. Tire fotos, rexéiteas, e volte tirar fotos. Cando o faga, aprenderá. Traballe en cor e en branco e negro. Thomas Heise. “Carta a unha estudante de bacharelato descoñecida”. Fragmentos de procura.

Trátase de imaxinar o encerro.

Quen non pode imaxinar o encerro non pode escribir unha carta.

Quen non pode imaxinar o imposible non pode entrar no sentido dos seus soños.

 

Pero esta carta non é a fronteira, senón a ponte.

Quere chegar, aínda que non saiba a que destino.

Quere ser recollida, aínda que non saiba por que mans.

 

Ás veces o silencio é a linguaxe do corpo.

E despois vén o Estado, que non é unha tormenta pero está feito de aire.

Vive no noso alento e por iso atravesa os muros das prisións.

Fóra del, vexo nomes de piratas e de prófugos,

sinto o tacto da man que non me toca, a cinza que arde nos ollos que non miran.

 

O silencio do Estado converte calquera silencio noutra cousa.

 

Nada do que hai na terra é simple.

Ninguén fala do esforzo do sol por nacer cada día.

Ninguén coñece a dor da montaña cando rompe, o boureo do mar cando se deita.

Non podemos saber o que lle custa á lúa dividirse entre os dous hemisferios.

Non é un traballo doado florecer.

María do Cebreiro. Escritora

Ben lonxe da verdade

Calquera que sexa a alegación ou presunción que pesa sobre Carlos Calvo Varela ou calquera outro detido desta causa ou outra, a presunción de inocencia e o bo uso da lei teñen que prevalecer sobre outros usos non santos e sobre outras presuncións non fundadas suficientemente. Neste sentido, a idea dun clima de natureza terrorista en Galicia que pon  medo á poboación está ben lonxe da verdade e non se pode apoiar nesa absurda percepción o abuso de lei ou calquera outro abuso nestas causas delicadas e complexas que deron lugar con frecuencia a numerosas inxustizas de feito e de dereito. Quero mandar o meu desexo a Carlos de que todo vaia sobre as leis correctamente interpretadas e que Galicia novamente posúa a súa historia.

Fermín Bouza Álvarez. Catedrático de Socioloxía na Universidade Complutense de Madrid. Especializado en Opinión Pública