Para min sempre fuches Carlos o do Novas da Galiza porque o outro compa era o Carliños. Tamén o da Galicola ou o Carlos que me atopaba nas palestras sobre o futuro e as alternativas do xornalismo, da situación do noso país… Eras tamén Carlos o das loitas anticapitalistas, o que aparecía nas distintas accións de solidaridade e nas manifestación que prometían vivirmos nun mundo mellor e máis xusto. Mesmo eras o Carlos que tomaba unhas cañas e uns petiscos no Rúa, unhas voltas partillando palabras e outras moitas véndote detrás dos cristais da cociña como se da Fiestra indiscreta se tratara.
Se te tivera que fotografar, aínda hoxe aparecerías co cabelo ben longo, cunha mirada doce e pensativa e un sorriso inmenso que enchía todos os espazos que ocupabas de tranquilidade, alegría, tenrura e reveldía necesaria. Agora teño que facer un pouco de xustica poética e engadirlle á túa faciana o naris de paiaso que Roberto Vidal Bolaño empregaba para falar sen pelos na lingua de todos os temas que lle prestaban fosen ou non políticamente correctos. O tempo vai poñendo a cada quen no seu lugar.
Xa pasaron demasiados meses sen cruzarnos por Compostela. Unha, moitas veces pensa que xa son demasiados os compañeiros e compañeixas que xa non fican na cidade común. Uns porque decidiron emigrar xa que neste país non hai futuro para ninguén. Outras e outros porque tiveron que voltar ás súas casas a contragusto porque non hai traballo. Despois están as xeracións que xamáis estarán porque non poderán sequera pagar as taxas das matrículas universitarias. Aínda que son facianas alleas resultan ben cercanas.
Todos estes casos conflúen nun pesmo punto: a capacidade e a fortaleza do sistema de aniquilación que nos oprime e nos prohibe ser os e as protagonistas das nosass vidas. Ser libres para pensar, para loitar e combater todas e cada unha das agresións que dende hai moitos anos estamos a sufrir. Pero non imos ser de raza choromiquira e como ben di túa aboa, “seguiremos tan rideiras coma sempre”, porque o sorriso, ao igual ca o teu, tan característico, e das poucas cousas que non nos van poder arrincar.
Como pasa o tempo. Son xa nove meses detrás dun muro que antolla aniquilar as esperanzas de verte en Loureda, en Compostela, ou ounde tí queiras. Son xa nove meses nos que a luz de moitas casas na Galiza non se apagaron e as valerianas corrían como se fosen cervexas celebrando o día da Matria máis triste da historia. Son nove meses en prisión sen xuízo. Son nove meses vulnerando os teus dereitos máis fundamentais como persoa e como preso por che teren aplicado a Lei Antiterrorista. Pero tamén son nove meses desterrado. Son nove meses case incomunicado no que a túa xente non parou de loitar pola túa posta en liberdade e por explicarlle á sociedade o estaba a acontecer contigo e coas demais compañeiras e compañeiros presos.
Nestes nove meses aprendín a coñecerte moito máis e mellor. A túa afeción polo debuxo que fai feliz a todas as persoas ás que lle escribes e que de seguro, nalgún momento, cando os verdadeiros Terroristas de Estado paguen todas as mortes e sufrimentos que estamos a vivir, acabará por gañar algún certame ben importante. Os teus textos e reflexións máis profundas que partillas con todos e todas nós en distintos medios de comunicación do país ou as impresións que a túa xente vai achegando, permitíndonos a todas as demais recontruirte con cariño e delicadeza para fixar unha idea máis nítida do noso Carlos Calvo. Aínda che diria que hai quen te ten de fondo de pantalla no mobíl e anda fachendeando todos os días “do seu neno”.
Compañeiro, partillar o amor pola terra, a dignidade humana, a práctica da solidariedade, a defensa das loitas para vivirmos nun mundo máis xusto o querernos… non é delito. Somos moitas e moitos as que te esperamos fora para seguir dando a batalla, porque como di un cantautor Colombiano chamado Carlos Lugo que tamén está na cadea por non claudicar co réximen “por cada persoa que caía ao chan nacían mil máis para contrarrestar ao enemigo do pobo!”.
A historia desta volta escribirémola nós, e máis cedo que tarde contarala ti no monte, na praia, nunha mani, no Novas, en Loureda, en Compostela… e teremos os ollos ben abertos e os oidos preparadiños para escoitar todo o que nos teñas que dicir. Querémoste e querémoste de volta en Loureda xa, co naris vermello de Vidal Bolaño e que contigo caian os muros das prisións e da criminalización da xuventude!!!
María Rúa. Xornalista e hosteleira
De volta para Loureda 